Ostatnimi czasy z ogromną intensywnością poszukuję zastępców dla kawy i herbaty. Dla kawy - ponieważ przez dłuższy czas w tym roku piłam ją w nadmiarze i próbuję zrobić sobie od niej coś w rodzaju detoksu. Ciężko mi jest jednak się od niej uwolnić. Praktycznie codziennie ląduję z kubkiem gorącej kawy w ręku, bo jej zapach tak bardzo mnie kusi. Chyba od niego jestem uzależniona... Uwielbiam go! Na ten moment cieszę się, że kubek wypijam jeden, a nie (aż ciężko mi to pisać) - trzy.

Dziś post szybki, krótki i na temat, czyli bardzo tak jak nie lubię, bardzo nie w moim stylu. Jesieni jeszcze nie ma i nie będzie przez następne (co najmniej) trzy tygodnie (ja wierzę tylko kalendarzowi, miliony starożytnych nie mogły się mylić:). Nic do niej nie mam, wręcz przeciwnie, nie mogę się już doczekać. Mogę nawet stwierdzić, że Pani Jesień dzielnie walczy z wiosną o miano mojej ulubione pory roku (oczywiście w granicach rozsądku, czyli tylko kiedy pogoda dopisuje).

Wnioski na sobotę: 

Nr 1. 

Czas biegnie bardzo szybko, a ja nie jestem w stanie nic z tym zrobić i nie umiem się dostosować. Przecież dopiero zaczynały się wakacje, a tu się okazuje, że o 22 za zimno na szorty... Jest mi z tego powodu chyba przykro, bo najlepszy czas w roku dosłownie przeleciał mi przez palce jak piach. Pierdoła, wiem, no ale...

Nr 2.

Pomimo tego, że wszyscy ubolewają nad datą pierwszego września ja ją nadal lubię i ciągle wywołuje u mnie dreszczyk emocji. Raz - kiedyś dlatego, że zaczynała się szkoła i dwa (powód mniej przyjemny) na studiach zawsze przyplątała się wtedy jakaś poprawka, oczywiście zamierzona : ). W tym roku jest spokojnie, a moja podświadomość i tak na coś czeka (?).

Nr 3.

Trzeba zacząć bardziej o siebie dbać, bo grypska i inne anginy już pomału zaczynają się czaić żeby wyskoczyć w najmniej odpowiednim momencie. Proszę nie zważać w tym momencie na moje letnie odzienie. W końcu hipokryzja jest chorobą całej ludzkości.

Tytułem wstępu - moja młodsza siostra postanowiła, że chce mieć swoje miejsce w sieci. Póki co, podłączone do mojego bloga. W końcu nie jest powiedziane, że blog musi inspirować tylko ubraniami albo że ma jakieś sztywne ramy. Dlatego dziś zostawię jej całkowitą dowolność. Niewątpliwie jest to pierwszy post tego typu - jak będzie dalej okaże się z czasem, dlatego nic nie obiecuję. Ze swojej strony mogę tylko zachęcić do wypróbowania przepisu na banalnie prosty, efektowny i pyszny deser.

P.

Dzisiejszy post zacznę od następującego przemyślenia, na które właśnie mnie natknęło. Gdyby nagradzano piszących w internecie/blogujących/blogerów (niepotrzebne skreślić, bo na moim własnym etapie blogowania ciężko mi się zakwalifikować do którejkolwiek z grup) w kategorii "Rzadkododajępostynabloga" laur zwycięzcy bezkonkurencyjnie przypadłby mi. Nie jest jednak aż tak łatwo, bo nawet w tej kategorii pojawiło się magiczne słowo "dodaję", które znaczy tyle, że decydując się na prowadzenie bloga, czasami trzeba coś napisać :) Najbardziej lubię pisać wtedy kiedy mnie natchnie, nie na siłę, bo wtedy daleko jest do szczerości, a i treść posta znacząco traci na jakości. Oczywiście dziś również chcę się poruszać w klimacie tematyki mojego bloga, ale trochę naokoło. Chcę się podzielić z Wami czymś, hm, nawet ciężko mi nazwać czym... Napiszę o tym, jak ogromnie się "zawiodłam". I to na dodatek, w bardzo, bardzo, BARDZO pozytywnym sensie. Na słowo "wakacje" Nasze mózgi reagują w następujący sposób - wyobrażamy sobie kawałek żółtej plaży, słońce, palemkę. No i wodę. Koniec. Mój do zeszłego miesiąca reagował tak samo, dodatkowo nie brał pod uwagę wakacji w kraju. Jakoś perspektywa wakacji w Polsce (morze, góry, Mazury) nie była specjalnie atrakcyjna. Na szczęście zdałam sobie sprawę jak bardzo błędne miałam pojęcie na ten temat.

Czasem decyzje, które podejmujemy wychodzą nam bokiem i bardzo ich żałujemy. Czasem natomiast, pomimo wielu, jak początkowo mogłoby się wydawać, przeciwności, decyzja podjęta bez przekonania bądź spontanicznie okazuje się jedną z tych najlepszych. Z definicji, wstyd się przyznać, ale od jakiegoś czasu jestem bardzo wygodna i średnio chce mi się podróżować gdziekolwiek innym środkiem transportu niż samochód... Ale cóż, takiej okazji nie mogłam przepuścić.W końcu nierzadko się zdarza, że Twój ukochany zespół (oczywiście zagraniczny) wita nasze skromne, polskie progi. Wtedy nie pozostaje nic innego jak podjąć spontaniczną decyzję - JECHAĆ -> NIE JECHAĆ -> JECHAĆ (pomimo tego, że jedziesz na drugi koniec kraju). Pakujesz chłopaka, siostrę, chłopaka siostry i jedziesz. I JEDZIESZ. DALEJ JEDZIESZ. 20 godzin. JESTEŚ. Padasz na twarz ze zmęczenia, po pociągu, gdzie jadą tacy jak Ty i siedzicie sobie na głowach. Marzysz o prysznicu. Do prysznica jedziesz kolejne dwie godziny. Okej, jesteś. Odsypiasz. Następny dzień - koncert. I pytanie - w co się ubrać? Taka okazja, tyle barwnych ludzi, tyle inspiracji. Przecież nie możesz wypaść szaro... Zabawa ma być niesamowita KOMPLEKSOWO. I jesteś. Zajmujesz miejsce pod sceną i czekasz (pół godziny wcześniej, żeby nie uronić ani sekundy). A kiedy ONI są już na scenie, czujesz, że możesz nie wytrzymać ze wzruszenia. I okazuje się, że godzina to jednak bardzo mało. Za mało żeby się nacieszyć. Okej, na szczęście OPEN' ER potrafi to wynagrodzić innymi atrakcjami. Kto był- ten wie, kto nie był - ten będzie i się dowie. Tyle ode mnie w temacie. Zmęczona - szczęśliwa - prosto po pociągu.